Het Nationale Theater

“In Brown Sugar Baby zijn de verhaallijnen als de jazzband, veelkleurig en toch samenhangend” (...) "Voor Brown Sugar Baby dat zaterdag in première ging, verdiepte hij [Eric de Vroedt] zich in het gelijknamige jazzbandje waar zijn opa in speelde en weeft hij met een stortvloed aan ingrediënten een mooi persoonlijk tijdsbeeld.” (...) “De Vroedt geeft familiedrama’s in de repetitiezaal het hoofdpodium en dat levert een overtuigende voorstelling op, met prachtige acteerprestaties en lekkere muziek.”

“Emma Buysse en Esther Scheldwacht spelen fenomenaal.” (...) " Vakkundig wordt de hiërarchische maatschappij van voormalig Nederlands-Indië door middel van diverse rollen vertolkt” (...) “Hoewel de harmonie wat ontbreekt, weet het energieke Brown Sugar Baby je desondanks ruim twee uur in een swingende setting te onderhouden, mede dankzij een paar diep doorvoelde scènes met de fenomenale Buysse en Scheldwacht.”

“Nieuwe verhalen vertellen met verloren gewaande stemmen.” Dat zou “in een tijd van planetaire crisis” zoals de onze de taak van kunst zijn. Regisseur Eric de Vroedt, artistiek leider van Het Nationale Theater, citeerde deze woorden van de Amerikaans-Indiase schrijver Amitav Ghosh, toen hij in het begin van dit theaterseizoen zijn Staat van het Theater uitsprak. Een van die verloren gewaande stemmen is die van Abigael Jacoba Limba, de Molukse overgrootmoeder van De Vroedt. In zijn nieuwe voorstelling, Brown Sugar Baby, krijgt ze het woord, in een intense vertolking door Esther Scheldwacht.” (...) “Bandleider Kurt de Bruin (vandaar dat Brown) is een witte Hollander. De pianist, saxofonist, bassist en drie zangeressen zijn ‘Indo’s’; ze hebben Indonesische moeders en Nederlandse vaders. Alleen de drummer (Fjodor Jozefzoon) heeft ook een Indonesische vader, wat hem in het Nederlands-Indië van de jaren dertig de laagste maatschappelijke status geeft. En zo heeft De Vroedt met dit bandje, dat hij baseerde op de gelijknamige jazzband waarin zijn opa speelde, alle pionnen op het bord geplaatst die nodig zijn om maatschappelijke fricties in de Hollandse kolonie overzichtelijk uit te kunnen spelen. Steeds is goed te merken hoe De Vroedt eenduidig slachtofferschap mijdt als de pest. Zo blijkt Andi de moord op zijn broer te hebben verzonnen om een politiek punt te maken. Eddie, het personage dat de opa van De Vroedt verbeeldt, laat zijn activisme (en Andi) vallen als een baksteen als hij een mooie promotie aangeboden krijgt. De drie zusjes scharen zich nu eens achter de Europeaan, dan weer achter de Indonesiër, net wat hen beter uitkomt – in wezen worden ze door Europeaan noch Indonesiër voor vol aangezien. Geen van de personages is helemaal zuiver, geen van hen is een eendimensionale rotzak.” (...) “een mix van gamelan, rap, jazz en dance, van politiek en kunst, van humor en verschrikking”

“spetterende nieuwe voorstelling” (...) “De Vroedt schreef en regisseerde een zwaarbeladen stuk dat in de handen van topacteurs een lichte uitvoering krijgt. Wat een sterke performers Mariana Aparicio en June Yanez zijn, verraste me al in De jaren van Eline Arbo. Samen met Emma Buysse vormen zij het zingende hart van de band. Hein van der Heijden is de gewiekste bandleider in optima forma, Roben Mitchell van den Dungen Bille levert een gevoelig staaltje ‘don’t shoot the pianoplayer’ en Fjodor Jozefzoon transformeert in de daverende en grimmige slotscène moeiteloos van activist naar entertainer.” (...) “het is vooral een feest van een voorstelling, intelligent en schurend als Cabaret, een vergelijkbare swingpartij tegen een dreigende historische achtergrond"(...) "een glansrol voor Betty Schuurman als comédienne. In haar eentje zet zij het witte establishment op koninklijke wijze weg.”